مدرسه علميه امام حسن مجتبي (ع) تهران

خدایا!با چه شوروشوقی وارد ماه پرازفیض وبرکتت شدیم.ازروزها قبل یا شاید ازماهها قبل انتظارش راکشیدیم،چراکه خود بزرگوارانه برایمان کارت دعوت فرستادی و ازپیش درماه رجب میزبانی ات را اعلام نمودی .مانیز به شکرانه ی بندگی ات آنرا بردیدگان خویش نهادیم ودر قلبمان نهادینه کردیم.

این گونه بود که دانستیم ضیافتی بزرگ درپیش است وباید خودرا آن گونه که شایسته ی میزبانمان است آماده سازیم.
سعی کردیم…..،سعی خود را کردیم تا،بنده ی خوبی باشیم،هرچند گهگاه لغزشهایی داشتیم،درجایی نابجا پایمان لغزیدوجایی دستمان بیش ازاندازه دراز گشت وزبانمان بیهوده جنبیدوگاه ذهنمان منحرف گشت وازیادت نابخردانه غافل شدیم.

اما با امیدبخشش وکرمت پای درپلکان ضیافتت نهادیم.باقدمهایی استوار وامیدوار گام برداشتیم ودراین راه حتی نیمه شبان نیز ازپای ننشستیم ودردل سحرهایت،باتونجواکردیم وهمچنان پیش رفتیم،هماره دست نیازمان به سویت بالا بود وبانگاههایمان افق دوردست را می نگریستیم.
درآن لحظات ناگاه نورخیره کننده ای چشمانمان را نوازش داد.میل داشتیم تاهرچه بیشتر نزدیک شویم دلهایمان را صیقلی کردیم وبالا آمدیم ورسیدیم.

ضیافت پانزدهم!چه شکوه وعظمتی دارد،ضیافتی درضیافتی برپاست.جشن ولادت دومین اخترتابناک ولایت ،کریم اهل بیت،امام حسن مجتبی(علیه السلام)….

آری گویا همه دعوتیم ،پس باید هدیه ای درخورش، مهیا سازیم وچه هدیه ای زیباتر از خوب پیروی کردن ،شیعه وتابع محض دستورات امام بودن،آیا بهترازآن چیزی به ذهن کوچکمان می رسدتاشایسته ی آن امام همام باشدمی دانیم آن طورکه شایدوباید نمی توانیم از عهده اش برآییم اما به وضوح واقفیم اوکه کریمانه می بخشد ازناقصی وناچیزی هدیه امان برماخرده نمی گیرد وبرمامی بخشاید.

امیدواریم شایسته ی این میهمانی باشیم.بااخلاق حسنه،قلب امام حسن مجتبی را شادسازیم ودراین ماه عزیز به بهانه ی اکرام وتبعیت از کرامت اماممان ،با برپایی میهمانی وافطاری دادن های مجلل وریخت وپاشهای فراوان خودرافریب ندهیم وقلب نازنینشان را در روز میلادشان مکدر نسلزیم.در ادامه ی مسیر ازخدامی خواهیم قدمهایمان،استوارتروگامهایمان،بلندتر شود اما ضیافت که از نیمه می گذرد ،دلشوره ی عجیبی وجودمان را فرا میگیرد،انگار غمی بزرگ بر دلمان سنگینی می کند.

صفحات: 1· 2