مدرسه علميه امام حسن مجتبي (ع) تهران

خدایا! ما با تو پیمان بسته بودیم که تا پایان راه برویم و بر پیمان خویش همچنان استوار ماندیم.
خدایا! های وهوی بهشت را می بینم؛ چه غوغایی! حسین(ع) به پیشواز آمده. چه صحنه ای!

فرشتگان ندا می دهند که هم رزمان ابراهیم(ع)، همراهان موسی(ع) هم دستان عیسی(ع)، هم کیشان محمد(ص)، هم سنگران علی(ع) و همگامان خمینی(ره) از سنگر کربلا آمده اند. چه باشکوه و دوست داشتنی است!

خداوندا! تو را شکر می کنم که لیاقت شهادت، این یگانه راه رسیدن انسان به خودت را به این بنده حقیر و گناهکار ارزانی داشتی. به راستی که امام خمینی [ره] چه زیبا می فرماید: «ملتی که شهادت برای او سعادت دارد، پیروز است.
… خدایا! تو خود می دانی که ما چقدر مشتاقیم که شهید شویم و به شهادت برسیم و می دانی که هدف ما شهادت نیست، بلکه پیروزی در راه توست.

خدایا! معبودا! پروردگارا! پنداری که چون شمع ذوب می شویم؛ ما از مُردن نمی هراسیم، اما می ترسیم بعد از ما ایمان را سر ببرند و اگر نسوزیم، روشنایی می رود و جای خود را دوباره به شب می سپارد.

پروردگارا! در آخر، سخنی دارم با تو، ای مهربان ترین مهربانان و ای حبیب محبان. اول آنکه ظهور امام عزیزمان، حضرت مهدی(عج) را هرچه زودتر برسان.و در نهایت، هنگام شهادت، مادرم، فاطمه زهرا(س) را بر بالای سرم برسان.