مدرسه علميه امام حسن مجتبي (ع) تهران

عنوان پایان نامه: شيوه هاي تبليغي حضرت ابراهيم (عليه السلام) از منظر قرآن کريم
استاد داور : حجة الاسلام والمسلمین دکتر کاوس (محمد) روحي
استادراهنما: سرکارخانم خدابنده لو
محقق: رقيه آقاجاني
تابستان 1391
چکيده
شيوه هاي تبليغي حضرت ابراهيم (عليه السلام) در ابعاد علمي مختلفي هم چون: تاريخي،اجتماعي، تفسيري و … قابل بررسي است که از منظر قرآن و روايي پرداخته شده است. با توجه به اين که رشد و شکوفايي فرهنگ ها به تناسب گستردگی جهان است و از طرفي اسلام با خصلت جاودانگي رسالتش،همگاني بودن تبليغ را طلب مي کند،پيامبرانى چون ابراهيم(عليه السلام)، بایستی پیاده کننده روش هاى اصيل تبليغ باشند.
روش تحقيق در اين رساله باهدف بنيادي به صورت توصيفي- تحليلي و جمع آوري اطلاعات اسناد و مدارکی مي باشد که در چهار فصل تنظیم شده است.
واژه تبليغ در لغت به معناي رساندن به انتهاي مقصد است اعم از آن که مکان باشد يا زمان يا امري معين. تبليغ در مفهوم کلي آن عبارت است از رساندن پيام به ديگري از طريق برقراري ارتباط به منظور ايجاد دگرگوني در بينش و رفتار او. تبليغ در بهترين و اصولي‌ترين شكل آن يك فعاليت آموزشي است و به منظور نشر دانش و آگاهي‌هاي سياسي، اجتماعي و فرهنگي ارزش‌ها و سجاياي اخلاقي صورت مي‌گيرد.
حضرت ابراهيم (عليه السلام) در دعوت هاي خود به صورت مستقیم و غیر مستقیم با بيان هاي مختلف همچون استدلال، دعوت به عبادت خدا، موعظه، بشارت و تشويق به فضيلت ها،سوال از مخاطب، قصه گويي و … سعي در دعوت قوم خود به هدايت الهي داشتند.حضرت ابراهيم (عليه السلام) علاوه بر شيوه هاي گفتاري،در عمل نيز(همچون :توحيد، برائت از شرک، هجرت، مهمان نوازي و عنايت ويژه به خانواده) اهتمام فراوانی در جذب مخاطبان خود داشتند .
کليد واژه ها:شيوه تبليغ،حضرت ابراهيم(عليه السلام)، قرآن، ابزار تبلیغ،روش مستقیم و غیرمستقیم .