مدرسه علميه امام حسن مجتبي (ع) تهران

صدای زینب(سلام الله علیها) صدای خون حسین(علیه السلام) بود. حسینی دیگر به میدان آمده بود، با آمادگی تام و ابزاری تمام. حسینی كه در كالبد زینب(س) خود را می ‏نمایاند.
همه ی قیام عاشورا مقدّمه‏ای بود تا از پس آن، زینب(س) روی به میدان نهد و عهدِ نهاده را استوار سازد.روز اربعین، شهادت حضرت حسین بن علی(ع) و فرزندان و اصحاب گرامیشان(ع) که می رسد، شور عزای حسینی فروکش می کند. بیرق ها و عَلَم ها به گوشه ی تکایا و هیئات سپرده می شوند تا سالی دیگر و محرّمی دیگر که شیعیان آل محمّد(ص) خیمه ی عزا و ذکر مصائب بر پا می کنند و شمع محفل ماتم را روشن می سازند.

سال 61 ه .ق. وقتی کاروانیانِ بازمانده از موکبِ (کاروان) حسین(ع) از سفر سخت «شام» بازمی گردند، پیش از آنکه رحل اقامت در «مدینه» افکنند، در صحرای «نینوا» و دشت «کربلا»، به زیارت شهیدان می شتابند و در کسوت زائری افتان و خیزان به زیارت حضرت اباعبدالله(ع) و یاران باوفایش نائل می شوند.

به عبارتی، دیگر بار، بازمانده ی کاروان حضرت به کربلا برگشت می کند و بدین سان، به رغم میل و تصوّر کینجویان اموی، در روز زیارت و اربعین حسینی، عاشورا رنگ و رونقی دیگربار می یابد.

با این زیارت، عاشورا از صحرای کربلا خارج میشود؛ این در حالی است که دشمنان همه ی سعی خود را برای سرپوش گذاشتن بر قیام و محصور کردن عاشوراییان در صحرای کربلا در کار وارد کرده بودند. آنان گمان می بردند با سرکوب کاروان امام و به مدد دغل و حیله، ماجرای قیام خاتمه یافته است.

در اربعین و با «زیارت اربعین» زیارت و قیام، از گستره ی زمانی و مکانی بسته و محدود سال 61 ه .ق. خارج شده و در بستر تاریخ، چونان رودی جاری می شود.