جلوه ی ولایت در آیات قرآن
عنوان ولایت بر اساس روایات بسیار ، در آیات الهی برای علی (علی السلام) رقم خورده است . از جمله آیه : « إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ ءَامَنُواْ الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَوةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكَوةَ وَ هُمْ رَاكِعُون، سرپرست و ولىّ شما، تنها خداست و پيامبر او و آنها كه ايمان آوردهاند؛ همانها كه نماز را برپا مىدارند، و در حال ركوع، زكات مىدهند.» (مائده/55) است که هیچ تردیدی در شأن نزول و انطباق قطعی آن بر علی (علیه السلام) نیست؛ چون او بود که در رکوع نمازش ، مستمندی « انگشتر» داد.
بسیاری از مفسران این واقعه را گزارش کرده و با صراحت ، مصداق آن را علی (علیه السلام) دانسته اند . گو این که برخی ز مفسّران ، چون تلألو حق را برنتابیدند، به توجیه ها و شبهه ای شگفتی پناه جسته ند ، تا مگر حق را وارونه سازند، از جمله گفته اند : واژه « کسانی» جمع است و نمی توان آن را بر علی که یک نفر است ، انطباق داد. اما آنان فراموش کرده اند که در ادبیات عرب، این گونه استعمال ها بسیار شایع است (که برای تحلیل، یا انگیزه های دیگ ، واژه جمع را به جای مفرد به کار می برند.) مانند آیه : « فَترََى الَّذِينَ فىِ قُلُوبِهِم مَّرَضٌ يُسَرِعُونَ فِيهِمْ يَقُولُونَ نخَْشىَ أَن تُصِيبَنَا دَائرَة؛ولى كسانى را كه در دلهايشان بيمارى است مىبينى كه در (دوستى با آنان)، بر يكديگر پيشى مىگيرند، و مىگويند: مىترسيم حادثهاى براى ما اتفاق بيفتد.» (مائده/52) که مراد،عبدالله بن اُبی است و مفسران ، همین شأن نزول را آورده اند . بدین ترتیب، روشن می شود که این نکته گیریِ برخی از مفسران ، نه از سر تحقیق ، بلکه به انگیزه ی تردید افکنی در فضیلتی بزرگ است .
آیه به روشنی « ولایت » را در الهح و پیامبر (صلی الله علیه و آله) و علی (علیه السلام) منحصر کرده است . پر واضح است که اگر ولایت را به معنای نصرت و یا محبت بگیریم ، این انحصار ، به هیچ روی ، وجهی نخواهد داشت.
منبع : دانش نامه امیر المومنین،جلد یکم ،ص 510-508
